Dag 5

Een late post nog over gisteren, want deze website stond ij alleen-lezen modus door onderhoud!


Donderdag 12 mei:

Dag 5!!
De dag is nog niet om (het is 19.00 uur), maar ik ben toch naar het hostel wedergekeerd. Vandaag was echt een vermoeiende dag.

Ik wilde als eerst naar de New York Botanical Garden, deze zit ergens middenin the Bronx. Ik ging al een half uur later weg dan gepland, wat niet veel had uitgemaakt als daarna niet alles was misgegaan. Via de metrokaart op mijn iPod had ik een metrohalte gevonden waarvan ik dacht dat die wel vlakbij de ingang van de Garden zou zitten. Eenmaal daar aangekomen realiseerde ik me dat de kaart die we tot nu toe gebruikten maar tot aan noord Central Park gaat. The Bronx ligt daar ver, ver boven! Daar stond ik dan. Middenin The Bronx, als meisje, alleen. En de man in de metro riep al verontrustende dingen als dat de politie tassen altijd mag doorzoeken, dat je op je spullen moet letten, op zakkenrollers moet letten, je je niet verdacht moet gedragen, dat je op moet passen. Goed, ik stond daar op straat en het enige wat ik had was de metrokaart op mijn iPod en een park aan mijn rechterhand. Op de kaart leek het alsof ik aan de linkerkant moest zijn, maar misschien keek ik wel ondersteboven dus ging ik maar door het park lopen. Op de kaart was namelijk maar aan een kant groen te zien, en dat was aan de kant van de garden. Zo ben ik het hele park doorgelopen. Dat was geen straf, want het was een leuk park met eekhoorntjes en de zon scheen en iedereen lachte vriendelijk. Een oude man van 80 vroeg me zelfs de weg, haha. Na het grote rondje en na nog een paar zijstraten in te lopen die allemaal niet op de metrokaart stonden, ben ik maar teruggelopen naar het metrostation. Ik wilde namelijk niet op straat aan vreemde mensen vragen welke kant ik op moest, want dan zouden ze weten dat ik hier niet thuis hoor (en ik viel al genoeg op tussen alle negers en hispanics!). 
Ik was van plan om terug te gaan naar Manhattan, maar na twee haltes wilde ik het nog een keer proberen. Waarom kan ik niet gewoon opgeven? Slechte eigenschap! Bij deze halte stond the Bronx Zoo aangegeven. Die dierentuin ligt naast de garden dus dan was het vast makkelijk vinden. Ik heb me eerst de weg laten wijzen naar de Bronx Zoo door een bewaker. Daar heb ik aan een medewerker van de Zoo gevraagd hoe ik bij de botanical garden moest komen. Dat zou nog een heel eind lopen zijn meldde hij. Alsof ik dat nog niet genoeg gedaan had! Maar om de hoek zou bus 9 richting een bepaalde kant gaan en die zou me vlakbij de garden afzetten. Gelukkig kan ik met mijn unlimited metrokaart ook in de bus. Geweldig systeem! Die bus kwam, de buschauffeur zou omroepen waar ik eruit moest en eenmaal daar aangekomen zei ie ook nog waar ik heen moest. Toen ik daar uitstapte moest ik echter nog wel zo'n 20 minuten lopen tot de ingang. Dus was ik om 9.30 uur weggegaan uit het hostel en waa ik daar 12.30 uur aangekomen. !!!!!!!!!!!!!!!!! 3 uur !!!!!!!!!!!!!!!!!! Ik had een reistijd berekent van een uur. KUTzooi. En ik was al moe voordat ik er was, terwijl de garden echt mega gigantisch is. Eenmaal binnen bleek gelukkig dat er een soort treintjes door het park rijden. Hemels, dacht ik, want mijn voeten deden (doen) nogal pijn. Eenmaal bij de trein bleek dat ik er niet in mocht, omdat ik een toegangskaartje met de New York Pass had, en dus niet de echte entree betaald had. Echt onzin, want volgens mij krijgen attracties gewoon de volle prijs uitbetaald als iemand de pas bij hun gebruikt (zie het als een soort museumjaarkaart). Logischerwijs werd ik enigszins depressief: was ik eindelijk in de garden, had ik geen energie meer om er iets te doen. Uiteindelijk nog wel het halve park rondgelopen en mooie bloemetjes gekeken. Ik keek uit naar de Rockefeller Rose Garden, maar die waren nog niet in bloei. Vervolgens aan de andere kant eruit gegaan en daar aan de meneer achter de balie gevraagd waar de dichtstbijzijnde metro naar Manhattan vertrok; vijf minuutjes lopen. Daar aangekomen stond ik op het punt om te huilen; en die Bronxenaren hoefde ik niet bang voor te zijn maar zij wel voor mij. De metrohalte waar ik bij uitkwam bleek de halte te zijn waar ik als allerallereerste was uitgestapt! Dus ik was gewoon de verkeerde kant opgelopen! Wat een hel! Hel! Hel! 

Nouja, er moest een keer een tegenslag komen. Dus nam ik nu de metro downtown naar Columbia University. Daar aangekomen was het heel druk met studenten en mensen die alles aan het versieren en klaarzetten waren voor de graduation van the class of 2011. Ik was een beetje geintimideerd en moe, dus ben maar doorgelopen. Op de hoek van een straat was ineens een trap naar boven en ik vroeg me af wat daar zou zijn. Het bleek een parkje te zijn, precies een blok groot. Het was heel rustig, er zaten enkele studenten: een paar meisjes lagen hier en daar in hun bikini op een handdoek, in een hoek zat een groepje jongens gitaar enzo te oefenen en op een aantal bankjes waren studenten met elkaar in gesprek. Daar ben ik even gaan uitrusten. Vest uit, haar in een staart, broekspijpen opstropen. Ik had al eerder The Village Voice krant gepakt, die ging ik lezen terwijl ik thee dronk. Mijn voeten deden helse pijn, vooral mijn rechter met de blaar op mijn kleine teen. Daarom besloot ik mijn schoenen en sokken even uit te doen. Bij het uittrekken van de sok ging de blarenpleisters mee. Tot mijn verbazing zag ik niet mijn lieve kleine teen. Nee, er zat een blaar die nog groter was dan de teen zelf! Niet te geloven, ik vroeg me al af waarom ik in de schoenenwinkel niet eens maat 41 makkelijk aan kreeg. Ik heb er maar een nieuwe pleister opgedaan, maar hij is nog steeds zo groot. Het is overigens wel de reden waarom ik nu in het hostel zit, mijn blaar moet even niet in een schoen gepropt worden.
Oh, voor de liefhebbers: ik heb er foto's van gemaakt (vanuit verschillende hoeken), als ik thuis ben zal ik een museum inrichten waar deze zeldzame ziekte tentoongesteld zal worden.

Na het park ben ik naar The Cathedral of St. John the Divine gegaan. Wat een mooie kathedraal! Het is heel hoog van binnen en met reusachtige pilaren. Hierbij had ik eigenlijk het gevoel dat ik dacht te hebben als ik middenin New York zou staan. Dat je omhoog kijkt en denkt 'jeeezus wat is dit _hoog_', maar dat gevoel had ik nog niet echt beleefd. Toen ik hier in de kathedraal omhoog keek had ik dat wel!

Na de kathedraal ben ik even wat gaan eten in een soort deli. Ze hadden er vanalles, ik ging voor de spinach roll. Eigenlijk is dat gewoon een soort dubbelgevouwen stuk pizza (ook hier heb ik een foto van gemaakt). Het leek weinig, het was ook al 16.00 uur geweest en ik had alleen nog maar ontbijt op, maar ik heb net iets meer dan de helft op kunnen eten. Het is niet per se dat je een hele grote portie krijgt, ze doen er enkel HEEL VEEL beleg op. In Nederland krijg je een plakje kaas en een plakje ham en een plakje komkommer en een plakje tomaat en een blaadje sla. In mijn spinach roll zat 5 cm mozzarella en 10 cm spinazie. Dat was wel een beetje gadver en heb ook een deel van het beleg er tussenuit gehaald.

Daarna wilde ik naar de tweedehands kledingwinkel Mar-Che House of Flowers die op 1288 Amsterdam Avenue zou moeten zitten. Die heb ik lang gezocht, maar niet gevonden. De straat ging tot 1270, dan stak je de straat over en was je bij 1300 (een grote supermarkt). Waarschijnlijk is de winkel weg of weet ik het. Ik strompelde een beetje over straat met hoofdpijn van de brandende zon en een rugpijn net zo bewonderenswaardig als mijn blaar. Overigens had ik in deze buurt, behoorlijk uptown (rond 130th Street voor de google mapperds), veel meer last van alle drukte dan dat ik in midtown heb. Op naar het hostel dus! Ben overigens nog wel langs een andere tweedehands winkel gekomen. Daar hadden ze wel leuke dingen, waaronder een leuke tas. Maar deze was nog wel 30 dollar terwijl enigszins beschadigd en niet echt handig formaat en erg stugge stof, dus laten liggen.
Eenmaal aangekomen in het hostel heb ik mijn schoenen uitgetrapt en op bed gaan liggen. En daar lig ik nu. Zometeen alleen even naar beneden om dit online te zetten en dan ren ik weer terug naar mijn bed. Ik weet niet of ik vanavond nog iets ga doen. Morgen moet ik om 9.45 uur aan het eind van dit blok staan, want dan begint om 10.00 uur mijn vijf-uur-durense NYSee tour. Ik hoop wel dat die gewoon doorgaat enzo, want ze kunnen mij natuurlijk niet bereiken op mijn telefoon.

En mijn 30 dollar beltegoed is bijna op, gadver! Als het helemaal op is ga ik kijken of mijn eigen Simkaart werkt in deze Amerikaanse mobiel, want daar heb ik ook nog 30 euro op.

Oh en mijn haar is hier zachter en gladder! Mogelijke redenen:
- het water;
- uitlaatgassen;
- Amerikaanse spiegels;
- vermoeide ogen;
- om de dag wassen ipv elke dag.
De ene reden klinkt logischer dan de andere. Maar wie weet!

Slaap lekker!

Oh en ps: de blaar lijkt eigenlijk net een soort haai of orka met een grote vin aan de bovenkant!

Ps2: ik weet nog weer een leus van gisteren! 'new york city is not broke, get the money back from Koch' (ze spreken Koch uit als coke).